Jongeren rouwen in sommige opzichten zoals volwassenen, maar hebben moeite met het verwoorden van gevoel en gedachten. Kinderen zijn vaak nog niet in staat om hun gevoelens adequaat te verwoorden of te kanaliseren. Dit heeft tot gevolg dat rouw op indirecte wijze bij jongeren tot uiting komt, met name in gedrag en spel. Dit rouwgedrag verschilt van huilen en verdriet. Dit geeft bij volwassenen vaak misvattingen over het rouwproces van kinderen. Ook kunnen kinderen zich vaak veel heftiger emotioneel uiten dan volwassenen. Uit onderzoek van Uniken en Venema uit 2005 blijkt dat stemmingen bij kinderen vaak sneller wisselen in vergelijking met de stemmingen van volwassenen.
Zoals gezegd, bij jonge kinderen komt rouw vaak tot uiting in hun spel. Op latere leeftijd kan rouw tot uiting komen door inslaapproblemen, achteruitgang van schoolprestaties of lichamelijke klachten. Dit houdt verband met de leeftijd en de ontwikkelingsfase waar de jongere in zit. Jongeren zijn in ontwikkeling waardoor ze niet louter met rouwen bezig kunnen zijn. Met name kinderen van jonge leeftijd ‘schakelen’ in gedrag. Het ene moment zijn ze in tranen om het verlies van bijvoorbeeld hun oma, het andere moment spelen ze braaf met hun speelgoed. Dit neemt niet weg dat rouwen ook voor jongeren een zware taak is. Volgens onderzoek van Breukers is de jongere aan de ene kant bezig met groei en ontwikkeling, terwijl die groei en ontwikkeling aan de andere kant worden geremd door het verlies. Een kind zit midden in zijn ontwikkeling en moet het rouwen ‘ernaast’ doen. Dit geeft aan dat jongeren tijdens het rouwen ‘doorgroeien’. Door de groei waar kinderen inzitten, kunnen ze plotseling schakelen van emotioneel rouwgedrag naar speelgedrag zonder deze emoties.
